Jako dodatkowy element do rozważań na ten temat może posłużyć fragment dokumentu „Nasze wartości, wizja, zadania i cele” Europejskiej Unii Buddyjskiej, z dnia 27 września 2013 r.

„Wszystkie szkoły buddyjskie są inspirowane naukami Siddharty Gautamy, znanego także jako Budda Siakjamuni, który żył około 2600 lat temu.  Obecnie buddyzm jest czwartą, pod względem zasięgu, religią na świecie.

Buddyzm ma cechy występujące jednakowo w religii, filozofii i nauce, ale nie można go ograniczać do żadnej z nich.  Dlatego zajmuje on niezwykłe miejsce w europejskim krajobrazie religijnym, filozoficznym i naukowym.

Podobnie jak inne religie, buddyzm wzywa nas do zadawania najgłębszych z możliwych pytań egzystencjalnych.  Istnieją w nim świątynie, osoby świeckie, mnisi, mniszki, zakony, rytuały i modlitwy; oferuje on także medytacje i trening duchowy.  Z drugiej strony, podobnie jak filozofia, metodologia buddyjska nie jest dogmatyczna i opiera się na wnikliwej analizie logicznej.  Jest on empiryczny i zakorzeniony w tradycji nie-teistycznej, tak jak nauka.

Dlatego buddyzm jest w stanie rzucić nowe światło na nasze tradycyjne definicje, kategorie i przyjęte z góry osądy, co może przynieść lepsze zrozumienie międzykulturowe i interdyscyplinarne.

Wpływ buddyzmu na kulturę europejską zaczął się koło 2000 lat temu, w czasach Aleksandra Wielkiego.  Filozofowie greccy, jak Pyrron z Elidy^[1], którzy podróżowali z Aleksandrem do Indii, pozostawali pod silnym wpływem buddyzmu.  Buddyjscy mnisi i teksty buddyjskie były znane w Europie przedchrześcijańskiej.”

[1] Żył w latach 360-286 p.n.e., założyciel szkoły sceptyckiej (przyp. tłum.)