Oto wyjaśnienie słowa mantra, jakie znajdujemy w tekstach tantr. Ukazuje ono ostateczne znaczenie mantry, czy też to, co mantra oznacza sama w sobie. Trzeba być świadomym, że praktykowanie „mantrajany”, w tym powtarzanie mantr i związanych z tym szeregu praktyk ciała, mowy i umysłu, to jedynie techniki mające doprowadzić nas do urzeczywistnienia tego ostatecznego znaczenia mantry.

W 2001 roku moja żona – Agnieszka – spisała, zredagowała i złożyła broszurkę z wykładu, jaki przeprowadziłem w połowie lat dziewięćdziesiątych w Krakowie. Nauki o konkretnych praktykach nigdy się nie przedawniają. Pomyślałem zatem, że może już czas, aby to udostępnić. Przedstawiam więc nasze stare (sprzed dwudziestu pięciu lat) tłumaczenie rdzennego tekstu oraz objaśnienie do praktyki.

Krótka guru joga rdzennego Lamy Karmapy

Najpierw Schronienie i bodhiczitta.           

Ponad moją głową na podstawie z lotosu, słońca i księżyca                       

znajduje się rdzenny Lama Ogjen Dordże Czang.

Jego Eminencja Drubłang Sangje Njenpa Rinpocze podczas swojej podróży w czerwcu 2007 roku do klasztoru Bencien w Khamie udzielił cyklu abhiszek, lungów i nauk do Gya Cien Ka Dzy. Jest to jeden z pięciu zbiorów tekstów, zwanych Pięcioma Skarbnicami (Dzy Nga) autorstwa Wielkiego Dziamgona Kongtrula Lodro Thaje. Przekaz ten był udzielany w Tybecie pierwszy raz od 1959 roku. Brało w nim udział około stu tulku, a w sumie było około dwa tysiące Rinpoczów, Khenpo i lamów. Niektórzy podróżowali nawet po kilka tygodni po bezdrożach Tybetu, aby otrzymać ów przekaz.

Na koniec tego doniosłego wydarzenia miała miejsce tsok pudża Milarepy. Specjalnie na tę okazję Rinpocze ułożył pieśń wadżry, śpiewaną zwyczajowo podczas tsoku. Miałem szczęście, że dostałem ten tekst jeszcze przed pudżą. Będąc świadomy, jak piękny Rinpocze ma głos, poprosiłem, aby zgodził się nagrać prywatnie jak sam śpiewa swoją pieśń. Rinpocze powiedział jednak, że w czasie pudży mniszki będą śpiewać to na starą tradycyjną melodię i właśnie to powinienem nagrać.

Oto fragment tekstu „Nektar Mowy Mandziuśriego”, będącego komentarzem do Bodhisattwaczarjawatary, napisanym przez Khenpo Kyntu Palden w XIX wieku. Jest to objaśnienie zwrotki 26 z drugiego rozdziału rdzennego tekstu Siantidewy.

© Przekład: Zespół Tłumaczy Bencien Arja Tara, Grabnik, czerwiec 2021 r. Tłumaczenie robocze.

W języku tybetańskim duma, to nga-gjal ང་རྒྱལ་. W wielu dialektach czyta się to jako ngadzial.

Ciekawa jest etymologia tego wyrazu: „nga” oznacza „ja”, a „gjal” jest skrótem od wyrazu: gjalpo, czyli król, władca. Duma, czyli „ja-król”, oznacza po prostu poczucie bycia kimś lepszym, wyjątkowym. Istnieje kilka odmian tej szkodliwej emocji, kierowanie się którą zawsze prowadzi do cierpienia, braku satysfakcji i rozmaitych frustracji.

Tego wywyższania się nad innych w żadnym wypadku nie należy mylić z wiarą we własne siły, z poczuciem godności i z byciem świadomym swoich własnych zdolności. Są to bowiem bardzo konstruktywne i potrzebne cechy.